İLK AŞK - Bir gün bir kitapçıda aynı kitabı
İLK AŞK
İLK AŞK Birgün bir kitapçıda aynı kitabı alırken elleri bir kitapta birleşti.
Bu nasıl bir kalp carpmasıydı.
Ne oluyordu kalbine böyle?
İçinde daha önce hissetmediği bir ateş ile irkilerek anında cekti ellerini.
Adam;
_”Sendeki görduklerimi görecekler diye ödüm kopuyor..dedi.
Aysima adamın nefesinin sıcaklığında bu sözler karşısında afallayarak.
_”Anlamadım bana mı dediniz?”
_Haklısınız küçük hanım mazur görün dilimden dökülüverdi işte!
Bu Özdemir Asaf ‘ın en sevdiğim şiirlerinden biridir bu kitabında da yer alan.
Aysima:
__Hey Allah’ım bende ne oluyoruz dedim içimden siz birden öyle deyiverince.
Demek ki sizde bir Özdemir Asaf hayranısınız diyerek gülümsedi Aysima.
Adam;
_Ben gülüşüne öldüm, o ölüşüme güldü. Farklıydık işte.
Aysima cevap vermekte gecikmeden ;
_”Sen kocaman çöllerde bir kalabalık gibisin,
Kocaman denizlerde ender bir balık gibisin.
Bir ısıtır, bir üşütür, bir ağlatır bir güldürür;
Sen hem bir hastalık hem de sağlık gibisin.”
Adam onun gözlerinin içine bakarak “bravo” diyerek alkışlarken;
_Ooo vay be küçük hanım yani sizde az degilmişsiniz. Anladımki sizde en az benim gibi sıkı bir Özdemir Asaf hayranısınız.
Bu benim en sevdigim Özdemir Asaf siirlerindendir ama bundan sonrası bu şiiri daha fazla seveceğim anlaşıldı.
Bu güzel şiirinin hatrına bu kitap benden size hediye olsun lütfen kabul edin dedi adam.
Aysima’nın mahsup bakışları arasında yüzünde beliriven engel olamadığı sayısız gülücükler ile doluyken..
Adam;
_”Sil ağzının kenarını, yine gülüşünden cennet akıyor. ”
Aysima;
_Delisiniz siz yahu diye tekrardan gülümsedi.
Adam;
_”Dost gerçekleri, düşman işine geleni. Deli ağzına geleni. Aşık içinden geçeni söylermiş.” Küçük hanım…
Aysima şiir gibi bakan bu yakışıklı adamın Özdemir Asaf şiirleri arasında kaybolmuş, adeta sarhoş olmuştu.
İçten içe kendine söylendi kızım sana ne oluyor?
Topla ağzını bu adamı görünce bir şeyler oldu sana deyip derin bir nefes alarak gerçek dünyaya keskin bir dalış attı.
Sonra;
İLK AŞK
__Sohbet için teşekkürler beyfendi ama gitmeliyim.
__Adım “Sinan”.
__Benim adımda Aysima.
_Memnun oldum ama zaten biliyordum adınızı küçük hanım.
__Adımı nerden biliyorsunuz?
__Adınızı tekrar karşılaşmamıza sebeb olan siirler fısıldadı.
Ve emin olun ki:
En kısa zamanda tekrar karşılaşacağız küçük hanım diyerek oradan uzaklaştı.
Aysima elini kalbine koydu.Çok hızlı atarken, yanakları ise alev alev olmuştu.
Derin bir nefes aldı.Hadi kızım toparlan diyerek kendine kasaya doğru elindeki kitabin ücretini ödemek için gitti.
__”Bu kitap ne kadar?”
Kasiyer kız;
__Hanımefendi o kitabın ücreti ödendi. Bu arkadaşınızin size küçük hediyesiymiş öyle söyledi.
__Nasıl olur ama o benim arkadaşım değildi ki?
Kasiyer kız;
_Onu bilmem ama arkadaşınız olduğunu söyleyen o beyefendi bu notuda size bıraktı.
Notta şu yazıyordu!
“Kim o, deme boşuna…
Benim, ben.
Öyle bir ben ki gelen kapına;
Başdan başa sen.”
Şiir bakışlı kadın akşam seni saat tam sekizde Saklıbahce kafesinde bekliyor olacağım.
Özdemir Asaf şiirleri,ni kulağına fısıldamak için heyecanlanıyorum
“Lütfen gel!”yazıyordu.
Sağa bsola bakındı adam oralarda mı diye.Hiç beklemediği bu not karşısında bir tuhaf olmuştu..Ama bir o kadar da garip bir mutluluk yaşıyordu.
Onu ilk gördüğünden beri aklından olan önce bakışları ile, şimdide şiirleri ile yüreğini mest eden bu gizemli adamın bu güzel jesti ile..
“Gitmeli miyim ?”
yoksa;
“Gitmemeli miyim?” diye akşama kadar”kendi kendine” bir çok kez muhasebe yaparken sonunda kararını verdi.
İLK AŞK
“Gidecekti!”
“Gitmeliydi”de..
Çünkü Aşk tesadüfleri severdi.Ve işaretleri görmezden gelmemeliydi.
Akşam oldu…
Onu mu giysem bunu mu giysem derken en son degaje yakalı siyah bir buluz, altına siyah skini Jean pantolunnu giyip saçlarına hafif bir dalga verip.
Buluşma yeri olan;
“Saklı Bahçe Kafesi’nin kapısından içeri girdi.
“O’da gelmişti!”…
“Sağ köşedeki masada oturuyor ,gözlerini kapıya dikmisti.”
Ve onun gelişini görünce elinde” beyaz bir gül” ayağa kalkarak yanına geldi..
İkiside heyecandan ölecekti, ikisininde elleri titriyordu ..Bu duygularla az daha düşük bayılacaklardı sanki.
Koskoca kafede sanki sadece ikisi vardı.
Ask denilen şey böyle olmalıydı .
Böyle nefesini kesen?
Sinan Aysimaya gülü verirken;
“Yeter.. gel artık yeter..
karanfiller açtı gel
kış bahçesinde , güller
beyaz güller açtı gel !!”
İkisi birden aynı anda “Ümit yaşar Oğuzcan ” diye gülüşerek masaya oturdular…
Beyaz gül masumiyetti..
Saflıktı..
Sonsuzluktu..!
Belkide sonsuz bir aşktı.
Bir şiire imzasını atacak kadar…
