RIFAT ILGAZ İÇİN

Rıfat Ilgaz kimilerinin sandığı gibi, başlangıçtaki parlak çıkışını sürdürememiş, RIFAT ILGAZ İÇİN arkalarda kalmış güçsüz bir şair miydi, yoksa susturulmak, ezilmek, yok edilmek istenen, ama şiirinin üstüne yığılan kayaların arasından sıyrılıp gün ışığına ulaşarak gene sesini duyurmayı başaran güçlü bir sanatçı mı?
Rıfat Ilgaz’ın yeni bir şiir kitabı yayımlandığında, Erenköy’den kalkıp Kadıköy’ e gittiğim, orada bulamazsam vapura binip Karaköy’e geçtiğim günleri anımsıyorum.
Bir Nazım Hikmet vardı deli gibi sevdiğim bir de Rıfat Ilgaz..
Süssüz yalın, duygulu, sevgi, dolu bir ince alayla sarmalanmış şiirler Güç koşullar altında, borç harç yaşayan halktan insanların dili, deyimleri, konuşma özellikleri, türlü olumsuzluklara karşın umutsuzluğa, bezginliğe düşmeyen düşünce dünyaları..
Toplumsalcı şairlerin genellikle Nazım Hikmet etkisinde yazdıkları o yıllarda Rıfat Ilgaz çok değişik bir anlayışla gelmiş, kendini kısa sürede sol çevrelere kabul ettirmeyi başarmıştı.
İlk kitabı Yarenlik övgülere boğuldu. Şiirlerini övenler arasında Sabahattin Ali, Boratav, Behice Boran, Muzaffer Şerif Başoğlu, Abdulbaki Gölpınarlı, Esat Adil Müstecablıoğlu, Fahir Onger, Kemal Salh Sel, Refi Cevat Ulunay, Yusuf Ahıskalı, Ömer Bedrettin Uşaklı gibi adlar vardı.Ulunay onu Orhan Veli’ye üstün tutarak şöyle diyordu: ‘Bu çeşit realizm yeni edebiyatın en kuvvetli bir cephesidir. Süleyman Efendi’nin nasırına benzemiyor.’
Böylesine benimsenen bir çıkıştan sonra, kitapları kovuşturulmaya, Rıfat Ilgaz ise cezaevi ile sanatoryum arasında gidip gelmeye başladı. En kötüsü de, dergilere, yayınevlerine yapılan baskılarla şiirlerini yayımlama olanağı elinden alındı:
“Kapandı yüzümüze dergi kapakları,
Bir varmış bir yokmuş olduk sağlığımızda.”
Dergi yöneticileri boyun büküp özür dilediler, o ise alacağı yanıtı önceden bildiği için kimseye bir öneride bulunmazdı bile.
Günümüzün şairlerine böyle bir şeyin olabileceğini anlatmak kolay değildir.
“Ara ki bulasın sayfalarda
Şair Rıfat Ilgaz’ı
Düştükse itibardan
Ölmedik ya, yaşıyoruz işte,
Yaşıyoruz dedik, yaşıyoruz be,
Heeeyyy, fincancı katırları!”